Leonard's wandelblog: Pelgrimspad 21-24 Roosteren-Schin op Geul (63km)

dinsdag 19 juni 2018

Pelgrimspad 21-24 Roosteren-Schin op Geul (63km)

4:59 Weer vroeg op pad

Gedurende de nacht in de herberg van Roosteren word ik enkele keren wakker doordat het zo warm is in bed. Het dekbed ademt niet zo goed als dat ik thuis gewend ben, maar uiteindelijk lukt het me toch om snel uit bed te komen als om kwart voor vijf de wekker gaat. Ik kleed me aan, was mijn gezicht en stop de laatste spullen in mijn tas. Vervolgens verlaat ik de kamer, leg ik de sleutels op de bar van de lobby en loop ik naar buiten. Zodra de deur achter mij sluit, kan ik niet meer terug, dus ik controleer nog even of ik alles heb voordat ik de deur zachtjes achter mij dicht doe. Het is precies 5 uur als ik met de wandeling begin. Vandaag staat de route van Roosteren naar Schin op Geul op het programma: 64 kilometer voornamelijk onverhard over de heuvels van Zuid-Limburg en doordat ik gisteren ook al 60 kilometer heb gelopen, moet ik vanaf de start al mijn reserves aanspreken. Gisterenavond heb ik nog een blaar doorgeprikt en afgeplakt, maar de kans is groot dat ik op dezelfde plek op de andere voet vandaag ook wel een blaar zal oplopen. De tijd zal het leren.

5:16 De Maas

Vanaf de herberg moet ik direct een besluit nemen. Bij hoog water moet ik hier namelijk de omleidingsroute volgen en die loopt langs de herberg. In dat geval zou ik vanaf de start dus de andere kant moeten oplopen. Gisterenavond heb ik nog de waterstanden gecontroleerd op mijn telefoon en na te hebben gezien dat er geen waarschuwingen zijn, besluit ik vandaag om de reguliere route te volgen. Zo loop ik de eerste kilometers over een dijk waarvan zowel mijn Garmin als Wandelnet nog geen weet heeft, terwijl de weg waar de route volgens Wandelnet overheen gaat, op dit moment onbereikbaar is. De route over de dijk geeft een mooi beeld van de werkzaamheden aan het project 'Ruimte voor de rivier'. Dit project moet ervoor zorgen dat de Maas veilig buiten haar oevers kan treden zonder dat direct hele straten met volgelopen kelders zitten. Volgens de wandelgids van het Pelgrimspad is de kans op een overstroming zoals in 1993 en 1995 ongeveer eens per 50 jaar en moet die kans aanzienlijk worden verkleind. Ik kijk ervan op dat de huidige risicokans 1:50 is, terwijl 1993 alweer 25 jaar geleden is. Dan zijn ze rijkelijk laat, maar zo ongenuanceerd zal het vast niet zijn.

5:43 Een bijzonder bruggetje

Doordat de markering in het veld hier goed is geregeld kom ik zonder veel problemen aan in Grevenbicht. De Limburgse naam van dit dorp is Beeg. Hier ligt een leuke geocache met de Limburgse naam. Na Grevenbicht loop ik richting Born. Tussen die twee plaatsjes ligt een kanaal. De schepen kunnen dankzij dit kanaal het bochtige karakter van de Maas afsnijden om zo sneller naar hun bestemming te varen. Ik loop over een sluis voordat ik in Born uitkom. Born ligt tussen het kanaal en de snelweg A2. Ik bevind me in het smalste deel van Nederland, waardoor alles bij elkaar ligt: snelweg, rivier, kanaal en spoor. Nadat ik de A2 heb gekruist, loop ik via het Limbrichterbosch naar Sittard. Daar kruis ik het spoor. Maar voordat ik bij het spoor ben, moet ik de N276 oversteken. Hier staat een informatiebord over de Feldbissbreuk en twee andere breuklijnen in het landschap. Hier kan ik een earthcache loggen. Het is 8:20 en het is druk met fietsers die naar school rijden.

6:10 Een geocache in Grevenbicht

Nadat ik de N276 ben overgestoken, loop ik richting het centrum van Sittard. Zo'n 50 meter voor me zie ik een jongen van een jaar of 8 van zijn fiets vallen en hard huilen. Als ik bij hem aankom, heeft hij inmiddels zijn fiets op het trottoir gelegd en is hij ernaast gaan zitten. Ik informeer even hoe het met hem gaat en inspecteer de plek waarvan hij zegt dat het zeer doet. Ik zie geen wond, maar kan al wel zeggen dat hij een bult kan krijgen. De jongen haalt een phablet uit zijn jaszak en belt zijn moeder op terwijl hij mij vertelt dat ik verder mag gaan. Ik loop verder en kom na 50 meter een vrouw tegen die met een verontrust gezicht benen maakt. Zou dat de moeder zijn?

6:27 De Gulik-Gelrehaven bij Born

Op weg naar het centrum is een deel van de route afgesloten door werkzaamheden en er staat zowaar iemand om wandelaars tegen te houden zodat zij niet terug hoeven te lopen. De man adviseert me een bepaalde kant op, maar volgens mijn routekaartje kan ik beter de andere kant op lopen. Ik dank vriendelijk voor het advies en volg mijn eigen plan.

Ik had me verheugd op een uitgebreid ontbijt op het centrale plein van Sittard, maar als ik hier om 9 uur aankom, zijn alle horecagelegenheden nog gesloten. Op het plein rijden vrachtwagens om de winkels te bevoorraden en ik ga midden op het plein staan om mijzelf in beeld te laten komen op de webcam die op het plein is gericht. Hiermee kan ik weer een geocache loggen en doordat er maar weinig van dit type geocaches zijn, vind ik dit extra leuk om te doen.

7:01 De A2 bij Born

Vanaf dit plein loopt het Pelgrimspad samen met het Pieterpad. Ik verlaat het plein en op de eerste markering die ik zie, staat dan ook de tekst 'Pieterpad' vermeld. Vanaf nu lijkt het wel alsof de route alleen door de mensen van het Pieterpad wordt onderhouden, want aan niets merk je nog dat je op het Pelgrimspad loopt. Aan de rand van Sittard loop ik langs de zeven voetvallen op weg naar de kapel van St. Rosa, de beschermheilige van de stad. De weg naar de kapel is een steile klim en luidt de start in van de beklimmingen van Zuid-Limburg. Twee jaar geleden liep ik hier ook, toen ik in twee aaneengesloten dagen van Lottum naar de Pietersberg bij Maastricht liep tijdens mijn afsluitende wandeldagen op het Pieterpad als training voor de honderdste Vierdaagse van Nijmegen. Vandaag zal ik het Pelgrimspad niet uitlopen, want in tegenstelling tot het Pieterpad maakt het Pelgrimspad extra kilometers over het heuvelachtige landschap en ook het eindpunt ligt een stukje zuidelijker, in het Waalse Visé. Vandaag loop ik dan ook tot Schin op Geul en in augustus volgt nog een afsluitende wandeldag over het Pelgrimspad.

7:02

Vanaf Sint Rosa loop ik over de Limburgse velden. De uitzichten zijn schitterend, maar ik merk nu al dat mijn lichaam het zwaarder heeft dan twee jaar geleden. Ik herinner me nog wel dat ik er toen op het eindpunt ook niet helemaal fris meer bij liep, maar dat was na het bereiken van het eindpunt; nu moet ik nog 40 kilometer lopen. Dat wordt nog wat...

In Windraak loop ik langs de benzinepomp voor een paar flesjes drinken en een wrap met kip/kerrie om even bij te tanken. Het drinken is mijn eerste drinken van de dag, buiten het water dat ik bij me heb en ik merk dat mijn lichaam het erg waardeert. Met vernieuwde krachten daal ik af naar de voet van de volgende klim richting Puth. Nadat ik Puth voorbij ben, moet ik weer een dichtbegroeid pad omhoog op, maar ik besluit de asfaltweg te nemen zodat de insekten minder kans hebben om mijn benen aan te vallen. Hier verlaat ik dan ook voor even het Pelgrimspad, waardoor ik extra verbaasd ben als ik bordjes tegenkom van de pelgrimsroute naar Santiago.

7:31

Bij Spaubeek lopen de spoorlijn en de snelweg A76 naast elkaar en nadat ik beide ben gepasseerd, ga ik op mijn zitmatje zitten om even bij te komen van de inspanningen. De benen voelen moe, de nek doet pijn van de zware rugzak en de dikke laag zonnebrandcrème en deet heeft ervoor gezorgd dat mijn benen een kerkhof zijn van kleine vliegjes die niet meer konden loskomen van de vettige laag op mijn benen. De spieren krijgen rust en ik besluit om de benen niet schoon te maken, want dan veeg ik gelijk de deet eraf en dat is nou net niet de bedoeling. Na zo'n vijf minuten sta ik op en loop ik weer verder.

7:46 Geen vlag, dus loop ik gewoon rechtdoor

De route loopt verder richting Voerendaal en zonder dat ik dat door heb, zijn het Pelgrimspad en het Pieterpad weer gesplitst. Ik geniet van de schitterende omgeving terwijl ik ook vecht tegen de zwaarte van het parcours. Even voorbij Weustenrade ga ik zitten bij een wegkruis. Ik neem vaker korte pauzes om de benen even rust te geven doordat de spieren vermoeid aanvoelen. Bij Voerendaal passeer ik een spoorlijn en de snelweg A79. Vervolgens loop ik verder naar Ubachsberg. Inmiddels heb ik al lang genoegen genomen met de wetenschap dat ik een flinke vertraging ga oplopen. Aanvankelijk had ik gepland om rond vijf uur in Schin op Geul aan te komen, maar al na 32 kilometer lopen - op de helft - zag ik dat als ik deel twee net zo snel zou lopen als de eerste helft, ik pas om zeven uur bij mijn eindpunt zou arriveren. Die verwachte eindtijd van zeven uur lijkt inderdaad realistisch te zijn en blijft dat ook gedurende het verdere verloop van de wandeling. Inmiddels snij ik hier en daar kleine stukjes van het parcours af, maar daar staat tegenover dat ik op andere plekken juist extra meters maak om over asfalt te blijven lopen. Uiteindelijk zal ik dan ook maar 700 meter minder lopen dan aanvankelijk gepland.

8:20 Breuklijnen in Limburg

Ik ben aangekomen in de gemeente Gulpen-Wittem. Terwijl ik aan de rand van een bos loop, geeft de route op mijn Garmin ineens aan dat ik hier rechtsaf moet, maar ik zie geen pad lopen. Ik besluit rechtdoor te gaan en wat volgt is een zware klim over een onverhard stuk land op weg naar de asfaltweg ten noorden van Eys. Als ik bij de asfaltweg ben aangekomen, wil de route mij rechtdoor hebben, maar na een korte inspectie van het kaartje besluit ik af te dalen naar Eys om daar met de hoogtelijnen mee richting Wijlre te wandelen om zo weer terug te komen op het parcours.

9:00 De terassen zijn nog gesloten

Het meest zuidelijke punt van de dag is de passage van Gulpen. Dit wil ik dan ook zeker niet gaan afsnijden, dus ik kruis de spoorlijn op weg naar dit plaatsje waar ik ooit al eens een paar weken op vakantie ben geweest. Onderweg passeer ik de velden waar de gerst voor het Gulpener bier wordt geteeld. In Gulpen zelf moet ik de weg beklimmen die ik van mijn vakantietijd in deze streek herinner als de steilste klim van het dorp. Ik loop nu op de doorgaande weg naar Wijlre, Schin op Geul en Valkenburg, maar het Pelgrimspad wil nog ergens van de weg af om door de natuur te lopen. Ik heb inmiddels al gerekend dat ik wel heel langzaam moet lopen om de trein van 19:05 niet te halen, dus ik besluit om hier het Pelgrimspad te volgen. Dit houd ik vol totdat ik een stuk land over moet waar de begroeiing zo hoog staat, dat er van een pad geen sprake meer lijkt te zijn. Ik loop terug naar de asfaltweg en besluit deze weg dan maar uit te lopen naar Schin op Geul.

9:08 Weer even terug op het Pieterpad

In Schin op Geul kom ik het Pelgrimspad weer tegen. het pad loopt langs het station, dus volg ik weer het rode lijntje op de Garmin. De laatste meters naar het station gaan weer steil omhoog, maar eerst log ik nog een geocache bij de kerk. Op het station veeg ik het kerkhof aan beestjes van mijn benen, waarna ik in de Arriva-trein stap op weg naar Maastricht. Onderweg naar huis blijk ik niet de enige te zijn die vermoeid is, want in de intercity van Maastricht naar Enkhuizen roept de hoofdconducteur bij een van de tussenstations om dat we in de trein zitten met als eindbestemming Alkmaar. Wat weet hij dat ik niet weet?, denk ik, maar ik zal het nooit weten, want in Utrecht stap ik over op de trein naar Nijmegen. Althans, dat is de bedoeling. Ik heb hier een overstap van een paar minuten, maar als de trein op het station binnenkomt, gaan de deuren niet open. Alleen de voorste deur gaat even open om een stel agenten binnen te laten. Heel systemstisch doorlopen zij de trein, duidelijk ergens naar op zoek. In de wandelgangen hoor ik dat het een medisch geval is, maar dan snap ik niet waarom de deuren dicht blijven. Ik gok op een persoon die niet mag ontsnappen, en als ik een agent die bij ons staat te wachten, vraag of het medisch is, ontkent hij dat. Meer kan ik niet vragen, want ineens gaan de deuren open en zo goed en zo kwaad als het kan, ren ik de roltrap op en trek ik een sprintje naar de andere kant van het station. De trein naar Nijmegen blijkt er zowaar nog te staan. Ik roep 'Nijmegen?', en zie de hoofdconductrice knikken. Ik dank haar vriendelijk en spring te trein in terwijl de hoofdconductrice op haar fluitje blaast.

9:37 De eerste uitzichten over het heuvellandschap

Het waren twee mooie, maar uiteindelijk ook loodzware dagen. Ik troost me met de gedachte dat 4x50 verhard (Nijmegen) een stuk lichter is dan 60+63 onverhard in Zuid-Limburg. De voeten krijgen een maand om te herstellen en zijn versierd met twee blaren op de hielen en drie kleine blaartjes op de uiteinden van mijn tenen. Mijn huidige wandelschoenen zijn de opvolger van mijn vorige paar, maar ik was al minder tevreden over het nieuwe schoeisel, en heb nu gemerkt wat de gevolgen zijn als je ze tot het uiterste test. Gelukkig zitten de blaren niet op de onderkant van mijn voeten, waardoor ik er gewoon mee kan lopen. Thuis vervang ik de veters, want die waren al flink versleten. Zo verklein ik het risico dat ik midden in de Vierdaagseweek ineens met gebroken schoenveters zit, wat me al eens eerder is overkomen.