 |
| Het is niet druk op het 40 kilometertraject |
Op zaterdagochtend om tien voor half zeven gaat de wekker en ik heb mijn spullen al klaargezet, zodat ik niet lang erna de deur uit kan en mijn eerste wandelkilometer afleg naar het station Ede-Wageningen. Daar stap ik op de trein naar Oosterbeek. In de trein zitten meerdere mensen met rugzakken en wandeloutfits en het is duidelijk dat bijna iedereen in deze trein op weg is naar de start van de Airbornewandeltocht. Mensen vragen elkaar er ook naar en mijn aandacht wordt getrokken door iemand die op zo'n vraag antwoordt met 'nee hoor, ik moet gewoon werken'. Het betreft een man die ook met een rugzak in de trein zit, maar hij moet er in Wolfheze uit en zegt dat wij straks langs zijn werk gaan lopen. Hij is een van de weinigen die in Wolfheze uitstapt en de trein reist verder naar Oosterbeek. Hier vindt een leegloop van de trein plaats, die verder rijdt naar Arnhem terwijl wij ons naar de start van de wandeling begeven.
De te lopen route naar de start is met bordjes aangegeven en rond kwart over zeven zie ik de start en finish voor mij opdoemen. Er staan kraampjes van de KNBLO en van winkeltjes voor wandelattributen. Verderop kunnen startkaarten worden gekocht, maar die heb ik zelf al via het internet besteld, dus daar hoef ik niet te zijn. Ik stop bij een tafeltje om mijn overhemd en broekspijpen uit te trekken, want na het korte wandelingetje vanaf het station heb ik het nu al warm genoeg om in t-shirt en korte broek van start te gaan. Terwijl ik hiermee bezig ben, leen ik een pen uit aan een paar wandelaars die net een kaartje hebben gekocht en hun naam moeten invullen, en als ik klaar ben om te gaan, moet ik nog even op hen wachten voordat ik mijn pen weer terug krijg.
 |
| Een van de klimmetjes over onverhard terrein |
Inmiddels is de rij bij de start verdwenen en kan ik gewoon door de start heenlopen. Hier wordt mijn deelnamebewijs gescand en net als iedereen snijd ik direct de eerste bocht van het parcours af om het startterrein te verlaten. We lopen door Oosterbeek heen richting het Oosten en als we aan de rand van dit dorp zijn aangekomen, lopen we over het spoor en draaien we om richting het Westen. We komen aan bij het station van Oosterbeek waar we weer over het spoor lopen en aan de andere kant ervan de weg vervolgen richting Wolfheze. Onderweg komen we de eerste splitsing tegen; de lopers van de 10 kilometer moeten hier linksaf slaan. De weg die zij moeten inslaan, loopt stijl omhoog, dus ook de kortste afstand van vandaag is niet echt heel makkelijk.
Iets verderop wordt een controle aangekondigd, maar deze controle is alleen voor de 15 en 25 kilometer. Deze afstanden beginnen later, dus iedereen die er nu langskomt, loopt de 40 kilometer en de controlepost is dan ook nog niet opgetuigd.
We lopen verder over het fietspad naar Wolfheze en in Wolfheze lopen we over het terrein van de Gelderse Roos, een zorginstelling voor geestelijke gezondheidszorg. Vervolgens lopen we het bos in dat ten Westen van Wolfheze ligt en al snel buigt de route af naar het Noorden en lopen we richting de Ginkelse Hei. We kruisen de A12 en lopen over de paarse hei naar Juffrouw Tok, wat het middelpunt van het parcours is en waar voor ons de eerste controlepost is opgezet. Hier neem ik een kwartiertje rust waarna ik over het geasfalteerde fietspad mijn weg vervolg richting Renkum.
 |
| De hei staat in bloei |
We lopen weer onder de snelweg door en niet veel later kruisen wij het spoor. Net voor mij passeert er een trein, maar de spoorbomen zijn gelukkig weer omhoog als ik bij het spoor arriveer. Zo hoef ik niet af te remmen en kan ik door met de cadans waarin ik aan het lopen ben.
In Renkum lopen we door de winkelstraat en tussen de enkeling die hier aan het winkelen is, staan mensen appels en water uit te delen. Overal hangen vlaggen met het Pegasuslogo erop en na vele kilometers door bos en hei is dit de derde doorkomstplaats van de dag, maar het is de eerste doorkomstplaats waar wat leven in de brouwerij is; Oosterbeek en Wolfheze waren nog in slaap toen wij er doorheen liepen. Het voelt aan als Elst, Wijchen, Groesbeek of Cuijk in de 4daagse en het geeft weer net wat extra energie om ook de laatste kilometers uit te lopen.
 |
| Rustpost bij de schaapskooi / Juffrouw Tok |
Renkum loopt over in Heelsum en hier lopen we langs de plek waar we enkele jaren geleden zijn getrouwd. Toen werd het gebied deels verwoest door een enorme storm, maar nu ziet het er vredig uit. We slaan bij de kerk linksaf en lopen onder de A50 door op weg naar Doorwerth. Op de kruising met de weg naar Kasteel Doorwerth neem ik mijn tweede rustpauze. Hier raak ik aan de praat met een andere wandelaar en al snel komen er meer wandelaars bij. Tegen de tijd dat er een kleine tien wandelaars bij deze picknicktafel zitten, besluit ik dat het tijd is om verder te gaan. De weg naar Doorwerth is heuvelachtig, maar dat vind ik sowieso wel van dit parcours en door het tempo erin te houden en bij klimmetjes net wat meer energie te verbruiken kost het uiteindelijk minder kracht om over de heuveltjes in het landschap heen te komen en zo duurt het niet lang voordat de 25 kilometerlopers erbij komen. Het is gelijk een stuk drukker op de weg en samen lopen we naar Heveadorp. Het is nu nog wel goed mogelijk om mensen in te halen, maar in Heveadorp komen de lopers van de 15 en niet veel later ook die van de 10 kilometer erbij en dan is het zo druk, dat inhalen een vak apart wordt. Ver vooruit kijken, routes uitstippelen voor de komende 5 meter om zo wat mensen te kunnen inhalen, beoordelen of het trotoir leger is dan de weg, noem maar op. Af en toe loop ik tegen mensen op die vlak voordat ik ze wil inhalen, ineens een stap opzij doen zodat ze voor me lopen. Tja, dan kan ik er ook niets aan doen, maar verder gaat het inhalen goed en zo kom ik ergens tussen half 2 en 2 aan bij de finish waar ik mijn medaille in ontvangst neem.
 |
| Verschillende kleuren aan elke kant van de weg |
In Oosterbeek is het druk en ook op de finish is veel te doen. Er staan diverse kraampjes waar eten kan worden gekocht en ik ga even in het gras zitten om de spieren rust te geven na de zware laatste kilometers waar ik net wat harder heb gelopen om zo het inhalen makkelijker te maken. Na een minuut of vijf sta ik weer op en loop ik richting het station van Oosterbeek. Hier besluit ik om niet op de trein te wachten, maar zelf richting huis te lopen. Zo loop ik opnieuw over een deel van het parcours en bij een kraampje koop ik een flesje chocomel. Ze zijn net aan het opruimen en ik mag gratis krentenbollen meenemen die ze anders toch zullen weggooien. Zo kan ik er weer helemaal tegenaan. Voor mij loopt een jeugdig drietal en als ik bij de controlepost van de 15 en 25 kilometer aankom, zie ik dat zij een controlestempel krijgen. Kennelijk hebben ze besloten zo laat mogelijk te starten om zo in alle rust de wandeling te kunnen maken. Er is wat voor te zeggen, want de weg is echt helemaal leeg. Als de controleurs opstaan om mij ook een stempel te geven, leg ik ze uit dat ik al binnen ben en er nog wat kilometers aan vast plak. Ze gaan weer zitten en ik loop door naar Wolfheze. Hier is het drukker dan vanmorgen, maar van wandelaars is hier niets meer te zien. Op het fietspad van Wolfheze naar Ede kruis ik twee keer het parcours van de 40 kilometer, maar ook hier zijn geen wandelaars meer. Het enige dat nog verwijst naar de Airborne zijn de richtingbordjes, die op deze punten nog aan de bomen hangen. Rond de klok van half vijf kom ik thuis aan en heb ik er een kleine 60 kilometer opzitten. Ik heb geen blaren, wel spierpijn, maar dat zal over drie dagen wel weer verdwenen zijn.
| |||||||||||
 |
| Met de 25km erbij is het wat drukker op het parcours |
 |
| Bij de finish is het gezellig druk |