Na het parkeren loop ik de trap op richting de bus die mij naar Nijmegen brengt. Op de Waalbrug zie ik een afzetting waar we straks gaan lopen. In Nijmegen stap ik uit, maar weet ik niet hoe ik op de Wedren moet komen. Gelukkig zat ik niet alleen in de bus, dus ik loop vrolijk achter de rest aan en kom zo aan bij de start.
Op de start is het erg druk. Er zijn vier plekken waar je kan starten, waarbij je wordt gescand zodat de organisatie weet dat je er bent.
Tegen de klok van vier staat de marsleider boven de wandelaars en tellen we met z'n allen af. Bij nul probeert hij in de lucht te schieten, maar dat wil niet lukken. Na een paar verwoede pogingen komt dan toch het startschot. De mensen om mij heen beginnen stapvoets naar voren te lopen, alwaar je barcode wordt gescand. Na ongeveer een kwartier ben ik ook gescand en kan ik gaan beginnen.
De eerste meters lopen we in een walm van alcohol van het uitgaanspubliek dat 's nachts tot de start van de wandelaars doorfeest en zo bezopen als ze zijn langs de route staan om ons uit te zwaaien. Een van hen heeft zoveel op, dat deze door de wandelaars heenwaggelt en dreigt om te vallen. Hij loopt tegen mij aan, waarop ik hem beetpak en rechts van de weg weer loslaat. Dat klinkt ernstiger dan het was, maar op deze manier had ik de minste last van deze actie.
Nadat we over de Waalbrug zijn gelopen, naderen we Bemmel. Hier zitten zowaar al mensen voor hun huis om ons aan te moedigen. Wandelaars zijn op dit tijdstip nog wel stil, maar op sommige plaatsen staan er muziekbands op kleine podia die enorm veel herrie maken. Als wandelaar vind ik dat op dit moment nog vervelend. Bewoners zullen daardoor ook wakker worden, dus dat zou wel eens de reden zijn dat ze al langs de route gaan zitten. De aanwezigheid van de mensen in hun tuinen en langs de weg doet me wel heel erg goed.
Na Bemmel lopen we door naar Huissen. De woonplaats van de man die eerder dit jaar koninginnedag wist te verpesten. In het centrum speelt een orkest en zitten er mensen in het publiek te luisteren. De wandelaars lopen tussen het orkest en het publiek door. Het publiek zwaait, en ik zwaai terug. Daarna linksaf slaan en de route vervolgen. Op straat staan veel kinderen die snoep etc. aanbieden. Vooral komkommer en tuc kom je veel tegen. Het eerste is gezond, het tweede geeft je zout, wat je als wandelaar in de warmte nodig hebt. Hierdoor hoef je tijdens de Nijmeegse Vierdaagse minder eten mee te nemen dan bij oefenwandelingen; onderweg wordt voldoende aangeboden om niet meer dan 6 belegde bolletjes mee te nemen. Althans, zo voel ik dat aan.
De volgende doorkomstplaats is Arnhem. Dat is tevens het verste punt van de route en we lopen alleen door het Zuiden van de stad.
Net voorbij het stadion komen we uit de lus en dus weer samen met de mensen die de 40 kilometer lopen. In een keer is het een stuk drukker op het parcours. Samen lopen we naar Elst. In deze stad, waar de eerste wandeldag naar vernoemd is, komen ook de militairen erbij. Nu is er helemaal geen doorkomen meer aan, en ik doe mijn best om toch mijn eigen tempo te kunnen handhaven. Gelukkig wordt het na Elst wat rustiger op het parcours, en kan ik redelijk doorlopen.Op het moment dat ik de door 2006 beruchte dijk bij Oosterhout oploop, wordt ik gebeld. Een vriend van mij is gisterenavond naar U2 geweest en wilde even bijkletsen. Een gek idee, want hij ging uiteindelijk naar bed op het tijdstip waarop ik juist uit bed kwam. Ik vind het leuk om even met hem gesproken te hebben, en vervolg mijn weg over de dijk. Op het moment dat ik de dijk oploop, krijg ik een muur van hitte te verwerken. Ik snap gelijk waarom de ellende van 2006 juist op deze dijk heeft plaatsgevonden.
Halverwege de dijk staat een watertappunt en ik vul mijn flessen met koel water. Als we bij de Waalbrug zijn aangekomen, loop ik hier overheen en door de straten van Nijmegen is het nog een paar kilometer naar de finish. De eerste en tevens langste etappe van de vierdaagse zit erop! Ik haal mijn startkaart voor de woensdag op en loop richting de bus die mij weer naar mijn auto zal brengen.
Eenmaal thuis inspecteer ik mijn voeten en vooral mijn linkervoet blijkt een aantal vervelende blaren te hebben. Omdat ik er best veel last van heb, besluit ik om woensdag voor de start naar de blarenpost te gaan. Eerst bij vrienden in Ede in bad, waarna ik om zeven uur weer het bed induik. De eerste dag zit erop, morgen gaan we naar Wijchen.
| |||||||||||||